"Medisch wonder"

by Anneke Smit
(Diemen)

Ik zie er weer wat beter uit!

Op 1 maart 2012 kreeg ik de dreun van mijn leven: een doodvonnis in een Ziekenhuis in Amsterdam. Al driekwart jaar sukkelde ik met droge kriebelhoest. Uiteindelijk werd ik ook schor en hees. “Niets aan de hand” zei de dokter keer op keer, en tenslotte ook de KNO (“het zou tussen m’n oren zitten”). Uiteindelijk werd het mijn man te gek, hij sleepte me mee terug naar de KNO-arts, die na veel aandringen een scan aanbood. Na die scan volgde meteen een tweede, foto’s, bloedonderzoeken, en twee maal een endoscopie. Ik voelde al aan dat het goed mis was. Toen kreeg ik de uitslag: uitgezaaide longkanker - zonder chemokuur had ik nog slechts een maand of twee te leven – met chemokuur wellicht ietsje langer – dat lag er aan of dat zou aanslaan en of ik er tegen zou kunnen (“kwaliteit van leven is ook een punt” – zeiden ze... dat beloofde weinig goeds). Toch besloot ik uit angst in eerste instantie om die chemo te gaan doen, maar meer en begon ik te twijfelen. Had ik het er voor over om – terwille van iets langer leven – iets akeligs te laten doen als een zeer zware chemokuur? Hoe meer ik nadacht, hoe meer ik overtuigd raakte dat ik dat niet wilde. Ik heb de chemokuur dus afgezegd.
Vanaf dat moment werd het tijd voor alternatieven... Ik ging leven volgens het idee: "als iemand iets weet tegen kanker, kom maar op - ik heb niets te verliezen”. Ik ging op internet zoeken naar dieet-adviezen, adviezen over vitaminen en supplementen, enzovoort.
Een alternatief therapeute nam me mee naar Resonantietherapie. Dat was even heel vreemd: er hingen allerlei buizen aan het plafond, en er waren wat apparaten die ik nooit eerder had gezien. Nou, proberen maar. Ik ging zitten en liet het - letterlijk – over me heen komen – die elektromagnetische energie van die apparaten.
In elk geval was er meteen al een opluchting! Want ik viel daar met mijn verhaal over uitgezaaide kanker ineens niet meer op: er zaten meerdere vergelijkbare gevallen - en zij gingen voor LEVEN in plaats van doodgaan. De sfeer was positief. Niet meer de zielige kankerpatiënten, maar mensen die er aan doen wat ze kunnen en die de dag plukken. Het bleek net wat ik zocht. Ik voelde me vanaf het eerst begin al wat beter als ik van therapie kwam. Ondanks mijn zware longkanker liep ik na afloop lekker een heel eind door de stad naar het station! Mensen om mij heen keken wat verbaasd toe!
Zo verstreek de tijd en ik maakte het redelijk goed. Ik gebruikte naast de therapie ook supplementen zoals kurkuma en graviola. Ik nam vitamines, volgde een dieet, at het Budwigpapje. Ik deed visualisaties, en gaf gebed en meditatie een plek in mijn dag. Zelfs een handoplegger kwam er aan te pas – en ook die bereikte iets met mijn ademhaling.
De huisarts – die in het begin langskwam om mijn palliatieve zorg met me bespreken: "wilt u thuis doodgaan of in het ziekenhuis of een hospice?" – die huisarts stond totaal verbaasd. Was de diagnose wel goed? Ja, toch kennelijk wel... Uiteindelijk gaf hij mij maar de term “medisch wonder” mee. Nou, prima, ik ben een gelovig mens, en wonderen gebeuren dagelijks om ons heen. Waarom niet met mij?
Inmiddels ben ik zo’n twee jaar voorbij de diagnose – met hoop op langere tijd en nog meer herstel. Ik heb veel geleerd. Ik begon zelfs een website (kankerhoeverder.nl). Ik ben niet meer bang voor kanker, en ook niet voor de dood. Ik heb ze beide in de ogen gekeken en besloten dat ik voorlopig ga blijven leven. Met kwaliteit – ik geniet van iedere dag!
ANNEKE